Jakby mi kiery rok tymu powiedziōł, że byda kulać kluski na jednym z najwiynkszych festiwali muzycznych w Europie, to bych padōł, że go postraszyło. A terōz bych musiōł przepraszać! Jedni godajōm, że to wielko odwaga, a jō twierdza, że to moja czysto głupota, bo piyrsze się w coś wpakuja, a potym dopiyro zaczynōm myśleć, jak to ogarnąć. Ale beztōż zdarzają się najlepsze rzeczy i o tym trochu tukyj opowiem.
a
Wszystko zaczęło się wtedy, kiedy zobaczyłem w internetach posta zamieszczonego przez Fest Festival, że poszukują ciekawych wydarzeń, wystawców czy innego rodzaju rozrywek dla festiwalowiczów. No i ja, nawet nie zastanawiając się przez chwilę, napisałem, że chętnie przyjadę, wezmę Panią Gienie pod pachę i będziemy ludzi uczyć, jak to ukulać ślōnski kluski! Nie musiałem czekać długo na odpowiedź, pomysł siadł od razu, z resztą co się dziwić, sam bym na takie warsztaty polazł 😉 Brzmi extra co? W mojej głowie nie było już wtedy tak pięknie, ale o tym trochu dalej.
a
Co by mi nie było smutno i żebym nie padł ze stresu, to stwierdziłem, że zadzwonię do Pani Giyni, żeby pojechała ze mną. Teoretycznie jako moje wsparcie, choć wiedziałem, że to ona będzie tam gwiazdą i tak się też stało. A skąd ją znam? To nie bele kiery, bo przewodnicząca Koła Gospodyń Wiejskich z Mszany, czyli wsi, w której się wychowałem. Tak się stało, że przy ostatnim projekcie STODOŁA, do którego ją zaprosiłem, skradła nie yno mój żołōndek, ale i serduszko, bo jest to fenomenalna kobita! Dlatego było to oczywiste, że musze ją zabrać ze sobą.
a
Trzeba było jeszcze skompletować potrzebne graty, dlatego paczkomat aż gorōł z ilości przesyłek, które do mnie przychodziły. Fartuszki, obieraki, miski, przenośne kuchenki. Telefony do wypożyczalni, zamówienia, jakieś umowy do podpisania, aż w końcu przyszedł ten dzień, kiedy trzeba było ten cały dobytek zapakować do samochodu i cisnąć w stronę Chorzowa!
a
Nerwowōł żech się od samego świtu, ciężko było spać bo rajzyfiber robiył swoi. Rano trzeba było jeszcze ciś na tōrg po potrzebne składniki, spiąć wszystko razem, ogarnąć kable, przygotować stoły, przetargać kilogramy ziemniorów i jak to godajōm: „szoł mast goł ōn!”
W czwartek było całkiem sporo osób, a martwiłem się, że nie przyjdzie nikt, ale w sobotę to było już tłumnie! Był nawet moment, że straciłem kontrolę nad tym, ile łapek kula te kluski. Ograniczona ilość fartuszków i sprzętów nikomu nie przeszkadzała. To, że zabrakło miseczek i ładowaliśmy kluski do kubeczków po piwie też nikomu nie wadziło. Ale nie ma co się dziwić, ukulaliśmy łącznie klusek z 15 kilogramów ziemniaków! Widzów i wspierającej publiczności już chyba nikt nie zliczy, a kolejka do gara ciągnęła się jak za komuny. W przyszłym roku muszę pomyśleć, jak wjechać tam tirem wypełnionym po brzegi ziemniorami, co by każdy wyszedł z pełnym brzuszkiem.
Pierwszego dnia dodatkiem do klusek było pietruszkowe pesto z orzechami włoskimi i polskim serem Bursztyn w zastępstwie Parmezanu, a w sobotę robiliśmy wersję z kurkami smażonymi na maśle, z białym winem i śmietaną.
a
Pani Gienia brylowała, czarując wszystkich swoim urokiem, a mi się buzia cieszyła z niedowierzania, że to wszystko się udało! Ale muszę przyznać, że w tych całych szaleństwach, największą wartością są poznani na Festivalu ludzie. Uczestnicy warsztatów, z którymi nie raz mijałem się w drodze na koncerty i raczyli mnie pociesznymi buziami oraz Ci, których mogłem poznać mimochodem, chociażby na ich stoiskach z cudownymi bibelotami. Za każdą poznaną, dobrą duszyczkę jestem niepomiernie wdzięczny!
a
Jaki z tego wszystkigo je morał? Przi jedzyniu najlepi poznōwo się ludzi, a przy kulaniu klusek, to yno samych nōjlepszych! A i czasym warto być trocha waryjotym, wykorzytać jakoś szansa, bo potym je z czego się cieszyć i taki chwile pamiynto się na cōłki życi!
a
Na sam koniec chcę podziękować wszystkim tym, bez których bym nie dał rady! Ciotce Giyni, Martusi i moi najlepszej pod słōńcym familiji, bez kierej by tego wszystkigo nie było!
a
